اشعار

فـتاده مرغ دلـم ز آشیان در این وادی           كه هـر كجـا رود افـتـد به دام صیادی

به دانـه‌ای دُّر یـكـدانه می‌دهـد بـربـاد           نه گوش هوش و نه چشم بصیر نقّادی

چنان اسیر هوا و هوس شدم كه نپرس           نه حال نـغـمـه سـرایی نه طـبع وقّادی
دلا دل از همه برگیر و خلـوتی بپذیر           مــدار از هـمـه عــالـم امـیـد امــدادی
مگر ز قـبله حـاجات و كعـبه مقصود           مــلاذ حـاضـر و بـادی عـلـیّ ‌الـهـادی
محیط كون و مكان نقطه بصیر وجود           مـدار عــالـم امـكـان مـجــرّد و مـادی
شَها تو شاهد میقـات « لِی مَعَ اللّهی»           تو شـمع جــمع شبـسـتان مُلك ایجـادی
صحـیـفه مـلــكـوتیّ و نـسخه لاهـوت           ولیّ عــرصه نـاسـوت بهــر ارشـادی
مقـام باطن ذات تو قاب قـوسـین است           به ظاهر ارچه در این خاكدان اجسادی
كشیدی از متوكل شدائدی كه به دهـر           نـدیـده دیــده گــردون ز هـیچ شّـدادی
گـهـی به بركه درنـدگان گـهی زنـدان           گهی به بــزم مِی و سـازِ بـاغی عادی
تو شـاه یكّه سـواران دشت تـوحـیـدی           اگـر پـیــاده روان در ركــاب الحـادی
ز سوز زهر و بلاهای دهر جان تو سوخت           كه بـر طـریـقـه آبـاء و رسـم اجـدادی